Babydeken haken

Vlak voor de eerste verjaardag van mijn zoontje, ben ik begonnen met iets wat ik al heel lang heb willen haken: een babydeken. Rijkelijk laat, zonder ervaring en met een veel te hoog gegrepen patroon ben ik hulp gaan zoeken en vond ik iemand bereid me te leren haken. Stap 1 dus. Nu de deken nog.

Op internet zag ik van die geweldige zigzag gehaakte babydekens. Hoewel mijn zoon al bijna baby-af was, wilde ik het toch gaan proberen. Desnoods zou ik hem twee keer zo groot maken zodat hij er tot zijn twaalfde onder kon liggen. Nu nog leren haken. Terug naar het internet dus, als echte autodidact. Geen succes. Ik had les nodig. Iemand die het me voor deed, iemand die me op mijn fouten wees (die ik uiteraard niet veel zou maken, maar toch). En ik had materiaal nodig. Naar de wolwinkel. Een geweldig, klein winkeltje in het Modekwartier in Arnhem. Daar bleek de oplossing al die tijd al voor me te hebben gelegen: de breiclub.

Ik legde uit wat ik wilde doen en kon diezelfde avond terecht voor een privé les (waar ik peentjes zweette, terwijl de rest van de vrouwen drie dingen tegelijkertijd konden doen en ondertussen een zeskleurige trui tevoorschijn toverde). Toen ik thuis kwam had ik hoofdpijn van het staren, maar desondanks ben ik doorgegaan tot 2 uur 's nachts. Ik had de smaak te pakken. Alleen niet het geduld en de discipline. Bij een patroon (zeker bij een zigzag patroon) moet je secuur werken. Steken tellen, zodat alles gelijk uitkomt. Dat had ik niet gedaan. Ik was na de les op gevoel verder gegaan. Ook geen succes. Het resulteerde in een schots en scheef dekentje. Dat kon ik mijn zoon niet aan doen.

Terug naar de tekentafel. Alsnog wilde ik een geometrisch patroon, maar dan iets wat geschikt was voor een beginnend haker (die op gevoel werkt). Iets wat niet fout kon gaan. Dus kwam ik op het idee om iets met grote driehoekige vlakken te doen. Het patroon was simpel. Elke toer zou ik één steek eerder of later stoppen met een kleur en verder gaan met een andere kleur. Met plan B ging ik terug naar de breiclub. Hoewel de juf nog niet overtuigd was van het succes wat ik ging behalen, wist ik het wel zeker. En twee weken 's avonds zwoegen leverde een keurig recht dekentje op met drie kleuren en een zwarte rand.

Een paar maanden daarna ben ik met het volgende dekentje begonnen. De maken van driehoeken was erg gemakkelijk op deze manier, dus wilde ik een stapje verder gaan. Een berglandschap, met een enorme zon. Het bleek een uitdaging. Achteraf gezien had ik het patroon iets beter uit moeten werken voor ik begon en niet het patroon proberen te bepalen terwijl ik (op gevoel) bezig was, maar alsnog vind ik hem geslaagd. Nu de bijpassende baby nog.